ch. 4
Paus.4.1
Interim Argilius quidam adulescentulus, quem
puerum Pausanias amore venerio dilexerat, cum epistulam ab eo ad Artabazum accepisset eique in suspicionem venisset aliquid in ea de se esse scriptum,
quod nemo eorum redisset, qui [super tali causa]
eodem missi erant, vincla epistulae laxavit signoque
detracto cognovit, si pertulisset, sibi esse pereundum.
Paus.4.2
erant in eadem epistula quae ad ea pertinebant, quae
inter regem Pausaniamque convenerant. has ille litteras ephoris tradidit.
Paus.4.3
non est praetereunda gravitas
Lacedaemoniorum hoc loco. nam ne huius quidem
indicio impulsi sunt ut Pausaniam comprehenderent,
neque prius vim adhibendam putaverunt, quam se ipse
indicasset.
Paus.4.4
itaque huic indici, quid fieri vellent, praeceperunt. fanum Neptuni est Taenari, quod violari
nefas putant Graeci. eo ille [index] confugit in araque consedit. hanc iuxta locum fecerunt sub terra,
ex quo posset exaudiri, si quis quid loqueretur cum
Argilio.
Paus.4.5
huc ex ephoris quidam descenderunt. Pausanias, ut audivit Argilium
confugisse in aram, perturbatus venit eo. quem cum supplicem dei
videret in ara sedentem, quaerit, causae quid sit tam repentini
consilii. huic ille, quid ex litteris comperisset, aperit.
Paus.4.6
quo magis Pausanias perturbatus orare coepit,
ne enuntiaret neu se meritum de illo optime proderet:
quodsi eam veniam sibi dedisset tantisque implicatum
rebus sublevasset, magno ei praemio futurum.
